Ervaringsdeskundige én psycholoog zijn

Hoe is het om je leven weer op te pakken nadat je jarenlang last had van psychische klachten? Melissa (29, ervaringsdeskundig psycholoog) en Rivka (28, contentspecialist) schrijven elkaar brieven over hoe het is om enerzijds te worstelen met spoken uit het verleden, maar anderzijds volop in het leven te staan.

6 juli 2022, Rotterdam

Lieve Melissa,

Wat ontzettend fijn om jouw brief te lezen. Ik voelde me acuut minder alleen!

Ik vind het mooi wat je zegt over ‘normaal zijn’. Natuurlijk heeft een samenleving bepaalde normen en waarden, dat zorgt ook voor cohesie, denk ik. Maar soms is het heel prettig om even afstand te nemen en je te bedenken: alles is bedacht, ook wat we ervaren als ‘normaal’. En als je op individueel vlak kijkt, zal sowieso bijna niemand aan die norm voldoen. Wat we ervaren als normaal is ook maar gewoon een gemiddelde van heel veel uiteenlopende individuen bij elkaar.

Daarnaast is het denk ik ook super zinnig om je, zoals jij ook doet, te buigen over de vraag: wil ik wel zo graag normaal zijn? Ik denk dat het bijvoorbeeld ook heel bevrijdend is als ‘normaal worden’ niet het doel is van therapie. Ik ben tijdens therapie juist veel excentrieker geworden. De psychiater was continu op zoek naar ‘meer Rivka’. Nou, dat is gelukt. Maar Rivka heeft niet per se alleen maar trekken die de maatschappij prettig vindt, en dat hoeft dus ook niet, wat mij betreft.

Klaar zijn met therapie

Ik snap ook heel goed dat je klaar bent met therapie. Ik herinner me een moment waarop ik er enorm tegenop begon te zien om weer te gaan wroeten in die psyche. Weer die diepte in, weer allerlei zaken aantreffen, weer dagen bijkomen. Misschien moet je op een gegeven moment ook stoppen met in die hersenpan roeren. Als je te vaak of te lang in een vijver roert, wordt het water uiteindelijk ook troebel. Als je het met rust laat, drijven bepaalde zaken misschien vanzelf naar de bodem, of komen ze juist omhoog.

Door minder of geen therapie meer te volgen, heb ik geleerd om soms gewoon even af te wachten. Niet meteen gaan roeren dus, maar gewoon even wachten wat er zakt of juist bovenkomt. Soms gaat iets dan vanzelf voorbij, of komt er ineens een helder inzicht. Therapie is denk ik vooral nog nodig als de onderliggende kwetsuur niet genoeg verholpen is, waardoor de boel sowieso troebel is, of je nou roert of niet.

Ik ben wel benieuwd hoe de komende tijd er voor jou qua therapie uitziet, als je dat wil delen. Ben je al gestopt, of is er een afscheid afstaande? En hoe vind je dat en hoe pak je het aan?

Verder vind ik het heel dapper (ook alweer zo’n uitgemolken woord, haha, maar goed) dat je in jouw vakgebied probeert om open te zijn over je psychische welzijn. Ik denk dat dat enorm belangrijk is. De ervaringsdeskundige krijgt steeds meer ruimte in de ggz, maar wordt ook vaak ingezet om een stukje hulpverlening te bieden dat hulpverleners zelf niet zouden kunnen geven. Als je én ervaringsdeskundige én psycholoog bent, is dat mijns inziens dus juist het beste van twee werelden. Dan bezit je volgens mij alle kennis waar cliënten of patiënten zo naar snakken

Zoals je weet ben ik jarenlang hoofdredacteur geweest van een groot online platform voor mensen met psychische klachten. Wat ik het allermeest gehoord heb, is dat mensen met psychische klachten zó ontzettend graag contact willen met een hulpverlener van vlees en bloed. Iemand die oprecht durft te verbinden en zich misschien ook wel eens kwetsbaar durft op te stellen. Daar is nood aan, echt waar! Misschien zijn sommige van je vakgenoten nog wat huiverig… maar de mensen die ze behandelen verlangen er intens naar!

Voelen dat iemand écht begrijpt wat je bedoelt

En weet je, ik kan hierin ook uit eigen ervaring putten: ik heb jarenlang behandeling gevolgd bij een psychiater die mijn problematiek deels herkende bij zichzelf. Het is niet eens zozeer dat ze dat letterlijk zei, al deelde ze af en toe wel een hint van haar eigen ervaring. Maar ik zag de herkenning vooral in haar ogen. Dan keek ze me recht aan en zei ze dat ze me begreep. Of soms zei ze niet eens wat en keek ze alleen maar. Dan zag ik: jij voelt écht wat ik bedoel. Misschien heeft dat wel meer geholpen dan alle woorden die ze ooit heeft uitgesproken.

Elkaar in de ogen aankijken en weten: ik word begrepen in iets wat zo eenzaam is, waar ik misschien niet eens woorden voor heb… Dat is het meest troostende wat er bestaat, en ik weet dat jij dat ook kan en gaat bieden aan mensen!

Liefs,

Rivka