Ook vandaag ontrafel ik het mysterie van koffiedrinken met een vriendin niet. Ik voel dat ik dichtklap en verander in een robotversie van mezelf. De robot is open en communiceert, maar wordt door geen enkel echt gevoel of impuls aangestuurd. Puur door mijn kennis in gespreksvaardigheden help ik mijzelf er doorheen.
Ik denk terug aan gisteren, met mijn lief. Hoe volkomen natuurlijk haar aanwezigheid al voelt, hoe fijn het is om eindelijk al die trucjes en gewoontes van mezelf los te laten. Ik lag in haar armen en we luisterden naar een luisterboek. Ze was zo warm en zacht, zo dichtbij en het klopte zo verschrikkelijk dat ik daar lag en zij daar was. We lachten om het verhaal en waren soms gewoon stil. Het was een van de simpelste, maar fijnste dingen die ik ooit gedaan en gevoeld heb.
Vandaag communiceer ik ook via muziek, in de vorm van het dirigeren van mijn medestudenten. Ik geef hen muzikale ideeën met mijn armen, mijn handen, mijn mimiek. Zij uiten wat ik hen geef middels prachtig gezang. Het ontroert me. Het voelt alsof ik de beschikking heb over een groot, menselijk instrument met meerdere stemmen. Ik voel me sowieso fijn in die les. Er is ruimte voor humor en opmerkingen, maar ook volop gelegenheid om zoveel nieuws te leren. Ik leer er een vaardigheid die ik nog niet bezat, maar die me onverwacht goed ligt.
Nog later op de dag geef ik zangles aan iemand. Met de vreemdste metaforen, over ‘balletjes die over bruggen rollen’ en ‘slanke, stralende tonen’ bereiken we dat we ze voor het eerst in haar leven met het grootste gemak een hoge A zingt. (Voor de niet-kenners: dat is dus best wel hoog)
Als ik kijk naar deze dag, dan concludeer ik dat ik houd van communicatie met een beetje magie. Het praten in raadselen, bewegingen, een enkel woord of aanraking. Het standaard ‘zitten en kletsen’ vervult me maar zelden met genoegen.
Ik ben zo blij dat ik steeds meer vormen van communicatie leer kennen en me steeds minder hoef te beperken tot het standaard praten. Muziek, schrijven, dichten, aanraken, creëren, stil zijn, fluisteren, kijken.
Het spectrum waaruit ik kan kiezen wordt steeds breder. Het vervult me met een wonderbaarlijke lichtheid en ik zie een opening waardoor ik misschien eindelijk echt contact kan leren maken met de wereld.