Ik vind dat ik er mag zijn - brief aan Melissa (1)

Hoe is het om je leven weer op te pakken nadat je jarenlang last had van psychische klachten? Melissa (29, ervaringsdeskundig psycholoog) en Rivka (28, contentspecialist) schrijven elkaar brieven over hoe het is om enerzijds te worstelen met spoken uit het verleden, maar anderzijds volop in het leven te staan.

23 juni 2022, Rotterdam

Lieve Melissa,

Mijn allereerste brief aan jou. Wat ben ik ongelooflijk blij dat ik je mag schrijven!

Ik herken iets van mezelf in jou. Een controverse, die zowel in jou als in mij schuilt. Je worstelt met spoken uit je verleden en je hebt recent nog intensieve traumaverwerking ondergaan. Ondertussen ben je ook bijna afgestudeerd als psycholoog en druk bezig met solliciteren. Die gespletenheid van enerzijds nog zo gebroken zijn, maar anderzijds ten volle in het leven staan, herken ik zo!

Ik ervaar het leven als een obstakelparcours zonder einde. Een dag zonder kleerscheuren doorkomen is elke dag weer een prestatie. Tegelijkertijd kun je mij wel om een boodschap sturen. Ik sta midden in het leven en ben net gestart als zelfstandig ondernemer.

Mijn eigen route uitstippelen

Niet via een logische route, kan ik je vertellen. Vorig jaar had ik namelijk nog een heftige PTSS-opleving. Waarschijnlijk erg genoeg voor een enkeltje opname, maar mijn psychiater en ik hebben dat gelukkig wederom weten te voorkomen. Zij heeft er eigenlijk altijd voor gezorgd dat ik niet in de ‘draaideur-ggz’ ben beland. Als je daar eenmaal in zit, kun je namelijk rondjes draaien zonder einde.

Mijn wankele mentale gesteldheid zorgde er wel voor dat ik uitviel op werk. Het is me ook niet meer gelukt om te reïntegreren. Ik zou dus de ziektewet ingaan, maar ik heb dat geweigerd. Het wordt je aangeboden als een recht, iets waar je wat aan hebt. Maar eigenlijk had ik juist het idee dat ik nóg langer ziek zou zijn als er een instantie over mijn schouder mee zou kijken. Ik dacht: dit is hét moment om een eigen route uit te stippelen. Ik bepaal zelf wanneer en of er iemand meekijkt. Het terugpakken van die autonomie is misschien wel het ultieme antigif tegen PTSS-oplevingen, trouwens.

Het blijkt wel verrassend moeilijk om mensen ervan te overtuigen dat je géén hulp wil. Daar heb ik me echt over verbaasd. Het aantal keer dat ik een geaffecteerd ‘nee’ heb moeten uitspreken, is niet op een hand te tellen. Blijkbaar drijven veel mensen braaf met de stroom mee, richting het UWV (hee, dat rijmt). Dat is natuurlijk ook super logisch, maar het is dan toch typisch Rivka om te denken: kan het ook anders? Niet om tegendraads te zijn of koppig of zelfdestructief, maar echt omdat ik weet: de reguliere route is misschien niet de mijne.

Ik sta zelf aan het roer

Dus hier sta ik dan, een halfjaar later. Ik werk meer uren dan ik ooit heb kunnen draaien in loondienst, omdat ik nu helemaal zelf bepaal wat ik doe en hoe. Ik doorsta vele angsten per dag en echt een pretje wordt dat natuurlijk nooit, maar ik kan het dragen. Puur omdat ik zélf aan het roer sta. En door jaren aan therapie, natuurlijk. Dat gevoel van autonomie is zo belangrijk en helend voor mij. Autonomie en vrijheid, dat is wat ik moet ervaren in het leven, anders gaat het niet goed met mij. Herken je dat?

Ik merk wel dat het soms eenzaam is. Als ik had geluisterd naar anderen, of naar wat de wereld van me had verlangd, zat ik nu waarschijnlijk in de ziektewet en ging ik ongetwijfeld wéér een rondje therapie in. Dat zou de ‘makkelijke route’ zijn geweest, hoe gek dat ook moge klinken voor een traject dat zo zwaar is.

Toch blijkt het ‘normale leven’ de meest complexe route. Vinden dat ik die route gewoon mag belopen, ook al voel ik me mentaal soms nog bont en blauw gebutst, is voor mij het dapperste wat ik van mezelf kan vragen.

Niet wachten tot alle klachten weg zijn

Eigenlijk zou ik ook aan anderen willen laten zien dat het wél kan. Dat je niet hoeft te wachten tot alle klachten weg zijn. Tot je als een bijgeschaafd puzzelstukje weer in de maatschappij past. Misschien pas ik er wel nooit helemaal in. Dat is jammer en soms knap ingewikkeld, maar wel de realiteit. Die heb ik te aanvaarden en dat doe ik. Dan baan ik maar mijn eigen weg!

En ja, ik leid een worstelend bestaan. Tegelijkertijd ben ik soms ook heel gelukkig, of in ieder geval tevreden, en ben ik oké met mezelf. Mijn eigenwaarde is eindelijk op peil. Ik wil me daarom ook laten zien. Zonder dat ik weer terug hoef in een hokje, van ‘ziek’ of ‘kwetsbaar’. Ik vind dat ik er mag zijn, inclusief alles.

Ik ben heel erg benieuwd hoe dit allemaal is voor jou. Deelnemen aan de maatschappij, inclusief ‘mentale kwetsbaarheden’. (Oh mijn god, wat haat ik die term trouwens, haha!)

Wat vind jij er allemaal van? Tell me about it!

Liefs,

Rivka