Sinds een jaar blog ik op Instagram. Daar is een community die verhalen over psychisch herstel met elkaar deelt. Het is ontroerend, hoopgevend, eerlijk. Soms is het zwart, vaak moedig. Iedereen steekt elkaar een hart onder de riem. Het is een mooie, knusse plek van het internet, maar verstopt, verborgen. Daardoor is het niet altijd zichtbaar voor de buitenwereld. Daarnaast schrijf ik ruim 9 maanden mee met dsmmeisjes en zo heb ik ook veel mensen leren kennen die te maken hebben met psychische klachten. Ik heb mee mogen kijken in hun leefwereld middels de blogs die ze schreven, de gesprekken die we voerden.
Veel van deze mensen zijn jong. Soms zelfs verrassend jong. Ze bevinden zich zogezegd in de bloei van hun leven. Lijken op het oog succesvol, met indrukwekkende studies, goede banen, een gezinsleven. Maar er lijkt een gemene deler te zijn; de eenzaamheid die hoort bij het moeten dragen van kwetsbaarheid. Die eenzaamheid die er altijd is. Zelfs wanneer de zon schijnt, maar al helemaal in de winter. Dat is de tijd van introspectie en je letterlijk terugtrekken. Niet alleen in je huis, maar ook in jezelf. En wat je daar vindt is soms niet mals. Wat je daar vindt kan zelfs ongelooflijk veel pijn doen.
December blinkt uit in kleurrijke verlichting, in kerstbomen op iedere hoek, in vrolijke verwachting. Het duwt gezelligheid door mijn strot, terwijl die potdicht zit van ellende. Want ik voel me rot in december, bijna jaarlijks. Het leven voelt zwaarder, het missen wordt groter, de leegte wordt dieper. Mijn hoofd wordt donkerder, mijn toekomstperspectief somberder.En ik voel me boven alles ontzettend eenzaam en alleen, samen met een heleboel anderen. December blijkt niet alleen moeilijk te zijn voor ouden van dagen zonder familie, of mensen die onlangs iemand hebben verloren.
Want ik zie ze langskomen, de online posts, waarin voorzichtig wordt gedeeld dat het even niet zo goed gaat. Dat alles wat zwaarder lijkt, de moed begint te tanen. Ik zie de koppies hangen en bleker worden, de energie lager maar de goede nachten spaarzamer. En toch houdt iedereen dapper stand, want dat zijn ze, deze mensen: onwaarschijnlijk dapper. Maar hun kop boven het maïsveld uitsteken doet ze niet snel. Want kwetsbaarheid blijft vaak verborgen, uit angst, uit schaamte, uit moeilijk kunnen vertellen wat er daadwerkelijk in je hart schuilt. Want dat is zo fragiel en zo klein en de wereld is soms zo groot, zo hard.
En daarom gebruik ik nu dit platform, om tussen alle kerstreclames en knipperende kerstbomen door, even aandacht te vragen voor deze verloren zielen van december. Of we de feesten nou vieren of niet; in onze hoofden is het niet bepaald een feest. En dat is een fenomeen waar we snel aan voorbij gaan. Want december is toch voor iedereen? Kerst is toch gezellig? Ja, dat kan het vast zijn en ik wil niemand zijn of haar goede gevoel rondom deze maand ontnemen. Maar voor veel mensen is het zwaar. En je zou nog staan te kijken van hoeveel mensen dit zo voelen.
Dus, voor je je letterlijk laat verblinden door de kerstlichtjes: Kijk om je heen. Ook naar de mensen met wie het ogenschijnlijk goed gaat. Want wat kan er veel in mensen omgaan wat je aan de buitenkant niet ziet. Helemaal in deze tijd van het jaar. En wat is het fijn als dat er ook gewoon mag zijn en niet wordt weggesluisd onder het mom van ‘de lieve vrede’.
Die hemelse lieve vrede waar december om draait, kan wat mij betreft pas echt bestaan als iedereen zichzelf mag zijn en mag vertellen wat hij of zij daadwerkelijk voelt. Ook al is dat pikzwart. Want dat lijkt me de enige ware kerstgedachte: Eerlijk en echt mogen zijn. Of dat nou gezellig is, of niet.